En un instante miles de soles ardieron haciéndose pedazos
el fragor de miles de estrellas convirtiéndose en polvo
la tierra se abrió por la mitad
un demonio saltó a los cielos
más grande que los cielos
un demonio con forma de hongo.
Hemos derramado la sangre, nuestra sangre se derrama,
¿por qué destruimos, por qué nos destruyen?
¿Empezamos nosotros los primeros
este juego infernal
o fueron ellos?
Tal vez ni ellos ni nosotros.
Entonces, ¿quién lo empezó?
Vine a una ciudad
a pasearme por sus calles
a saludar a su gente.
No quedaban calles que pasear
ni personas que saludar…
1963
Bir anda parçalanan binlerce güneşin yangınıydı bu
uğultusu tuz buz olan binlerce yıldızın
yer yarıldı orta yerinden
bir ifrit fırladı gökyüzüne
gökyüzünden büyük
bir ifrit mantar biçiminde.
Kan döktük, kanımız dökülüyor,
yıktığımız için mi yıkılıyoruz?
İlkönce biz mi başladık
bu cehennem oyuna,
yoksa onlar mı?
Belki ne onlar başladı ne biz.
Kim başladı öyleyse?
Bir şehre geldim
sokaklarında dolaşmak için
selamlaşmak için insanlarıyla.
Ne sokak kalmış dolaşılacak
ne selamımı alacak insan...
1963
Nâzim Hikmet. Poemas finales. Últimos poemas II. 1962-1963. Traducción de Fernando García Burillo y Çagla Soykan. Ediciones del oriente y del mediterráneo, 2008.
Imagen: Kikuji Kawada
No hay comentarios:
Publicar un comentario