lunes, 14 de octubre de 2024

EL PRESIDENTE DE LA EXXON


 

El presidente de la Exxon

cobró como bono

por buen desempeño laboral

en el año 2005

la suma de

400 millones de dólares.

 

Fuente:

Programa especializado en petróleo

CNN Internacional.

 

Esto no es un poema

es algo que siento

la necesidad de repetir

en cada oportunidad posible

para que cuando hablamos

de la desigualdad en el mundo

tengamos al menos

una mínima noción

de su magnitud.

 

 

Néstor Ventaja. En Soda cáustica (cinco poetas latinoamericanos). Selección de Enrique Falcón. Cuadernos caudales de poesía, II. Fundación Inquietudes, 2009.

Imagen: Osvaldo Louis Guglielmi. Nocturne (Das General Motors Building am Columbus Circle), 1931.

domingo, 13 de octubre de 2024

[Bombardean inútilmente las montañas,]


 

Bombardean inútilmente las montañas,

es muy difícil bombardear toda la naturaleza.

 

 

Antidio Cabal. Gran tiempo, 1963-1964. En Poesía de uso. Amargord, 2013.

Imagen: Rabih Daher. Marjayun, sur de Líbano, bombardeo israelí, 23 de septiembre de 2024.

sábado, 12 de octubre de 2024

VIAJE DE VUELTA


 

Vine al valle. Bajé desde la montaña

y la verdad es que nada nuevo he visto:

Sólo tus senos puros, primavera.

 

Vi los mismos traidores,

los mismos delatores,

los mismos basureros,

los mismos usureros,

troteras, cagatintas, pederastas.

Tan viejo como el mundo. Nada nuevo.

Sólo tus senos puros, primavera.

 

Quisiera decir por qué siento cansancio

en este valle de carneros conformistas.

Vi morir cientos de hombres,

vi parir a las mujeres,

vi llegar la justicia con retraso.

Vi caudalosos ríos de sangre,

vi paredes enormes de ignorancia.

Paredes de codicia,

paredes de avaricia,

paredes de hipocresía.

Paredes,

tan viejas como el mundo.

Nada nuevo.

Sólo tus senos puros, primavera.

 

 

 

VIAXE DE VOLTA

 

Viñen ao val. Baixei dende a montaña

e a fe que nada novo teño visto.

Soio os teus seos puros, primavera.

 

Vin os mesmos traidores,

os mesmos delatores,

os mesmos basureiros,

os mesmos usureiros,

troteiras, cagatintas, pederastas.

Tan vello coma o mundo, nada novo.

Soio os teus seos puros, primavera.

 

Quixera decir por qué sinto canseira

niste val de carneiros conformistas.

Vin morer centos de homes,

vin parir as femias,

vin chegar a xusticia con retraso.

Vin caudalosos ríos de sangue,

vin paredes enormes de iñoranza.

Paredes de cobiza,

paredes de avareza,

paredes de hipocresía.

Paredes,

tan vellas coma o mundo.

Nada novo.

Soio os teus seos puros, primavera.

 

 

Celso Emilio Ferreiro. Longa noite de pedra / Larga noche de piedra. Traducción y prólogo: Basilio Losada. LosLibrosDeLa Frontera, 1976.

Imagen: Castelao. Evasión.

viernes, 11 de octubre de 2024

CON BARRO OTRA ESPERANZA / COM BARRO OUTRA ESPERANÇA


 

Cuando el cálculo ha muerto

tras una vida en nada,

y la geometría del amor,

triste conciencia,

se hizo rota veranda donde asoma

el pánico su rostro extraviado

-a lo lejos, un páramo en ceniza,

derribadas estrellas, derrelictos,

duras migas de pan como palabras

olvidadas del tiempo, ya sin uso,

que no llevan a casa-, ¿qué nos queda,

mi amor, salvo este adobe

en ruinas, que ahora toco y se deshace

crujiendo entre mis manos, aventando

la pureza de tantas lluvias idas,

de tantos soles nuestros? ¿Qué nos queda

salvo esta tarde

penúltima de invierno ya sin nieve

y sin fábula?

                        Alárgame tu mano,

compañera,

y, en silencio y sin queja,

acaricia esta arena con tu arena,

tu agua con mi agua,

hasta formar de nuevo con barro otra esperanza,

antes que el vendaval del olvido nos disperse.

 

 

COM BARRO OUTRA ESPERANÇA

 

Quando o cálculo morreu

após uma vida de nada,

e a geometria do amor,

triste consciência,

fez-se rota varanda onde assoma

o pânico o seu rosto extraviado

– ao longe, um páramo em cinza,

derrubadas estrelas, destroços,

duras migas de pão como palavras

esquecidas do tempo, já sem uso,

que não levam a casa – que nos resta,

meu amor, a não ser este adobe

em ruinas, que agora toco e se desfaz

estaladiço entre as minhas mãos, aventando

a pureza de tantas chuvas idas,

de tantos sóis nossos? Que nos resta

a não ser esta tarde

penúltima de inverno já sem neve

e sem fábula?

                        Larga-me da mão,

companheira,

e, em silêncio e sem queixa,

acaricia esta areia com a tua areia,

a tua água com a minha água,

até formar de novo com barro outra esperança,

antes que o vendaval do esquecimento nos disperse.

 

 

Conrado Santamaría Bastida. La noche ardida, 2017.  En Y no cejar / E nâo recuar. Antología (2011-2021). Traducción Carlos d`Abreu. Caraba Ibérica, 2022.

Imagen: Ana Mendieta. Sin título, Serie Silueta, 1977.