Ella creía estar enferma.
Creerlo significa sentirse
diferente, e incluso serlo.
Por eso abrazaba al árbol de
Karraspio, al fondo de la carretera, junto a la antigua cordelería.
Le pasaba las manos por la
corteza centenaria como haría una monja con el torso de Cristo.
El gran árbol daba buena
sombra, y de los tres clavos hundidos en su tronco, colgaban en verano macetas
de geranios o de surfinias.
Ella, que nunca susurraba
porque atenuar la voz es rendir armas a la piedad ajena, pronunciaba entre
dientes unas cuantas palabras: cuidar sanar perdonar hasta mañana.
Casi todos los días, sus
pasos rodeaban quinientos años de hojas y de nudos, como pisando un templo
desde donde se viera el horizonte.
El asma es fácil de engañar
si confías en la savia y no te avergüenzan las miradas.
Murió súbitamente en su casa
una tarde, dos días después de la tala.
Talaron el árbol,
súbitamente.
Dicen que estaba enfermo.
Dicen que fue una orden de
la concesionaria para los nuevos servicios.
Pero nosotros vimos el corte,
y la carne leñosa brillaba sana en las firmes rodajas.
Casualidades:
muerte y crimen casi
simultáneos deshaciendo geobiografías en un par de horas escaso.
UN
FINAL
Gaixorik zegoela uste zuen
berak.
Eta uste izateak esan nahi
du bestelakoa sentitzea, edota baita izatea ere.
Horregatik besarkatzen zuen
Karraspioko arbola, errepide-muturrean kordeldegi zaharraren ondoan.
Eskuak pasatzen zizkion
ehunka urteko azaletik moja batek Kristoren soinean egingo lukeen legez.
Arbolatzarrak geriza ederra
ematen zuen eta, enborrean sarturiko hiru iltzeetatik,udan lorontziak ageri
ziren dindilizka, geranioak edo surfiniak.
Berak, inoiz xuxurlaka
mintzatzen ez zenak ahotsa apaltzea inoren errukiari armak makurtzea delako,
berba batzuk ahoskatzen zituen hortz artean: zaindu osatu barkatu bihar arte.
Ia egunero, haren pausoek
bostehun bat urte hosto eta adabegi inguratzen zituzten, zeremuga ikusten den
templu bat zapaltzen bezala.
Asma engainaerraza da
izerdiaz fio bazara eta begiradekin lotsatzen ez bazara.
Bat-batean hil zen etxean,
arrats batean, bota eta bi egunera.
Zuhaitza bota zuten,
bat-batean.
Gaixorik omen zegoen.
Zerbitzu berriez arduratu
behar zuen kontzesiodun enpresaren agindua izan omen.
Baina guk ikusi genuen ebakia,
eta zurezko haragia osasunez distiratzen zen xerra trinkoetan.
Kasualitateak:
heriotza eta krimen ia-ia
aldiberekoak geobiografiak suntsituz ordu pare eskas batean.
Miren Agur Meabe. En (Tras)lúcidas. Poesía escrita por mujeres
(1980-2016). Edición de Marta López Vilar. Bartleby, 2016.
Imagen: Ansel Adams. Untitled (Georgia O'Keeffe and
Tree), c. 1938.