Estannos domesticando

Esas ganas de rebentalo todo, de estourar xunto coa bomba

nuclear,

de ter raios ultra-mega-prototrónicos nos ollos e fundir coa

mirada

montañas, rañaceos, farois e fórmulas matemáticas, todo

xunto.

Estannos domesticando.

Xa ninguén se atreve a dicir “a ese? a ese malnacido era

pouco matalo!”, desapareceu o odio productivo, incluso das

letras dos grupos punk

-e os grupos punk, eses tamén despareceron-

a movida viguesa quedou reducida a un Citroën última

xeración

pasando a 150 km/h por diante do radar do Porriño,

e toda a forza da violencia construtiva quedou condensada

en escachar ovos contra un cristal de ABANCA

-e ata iso teñen que facelo os nosos avós,

nas horas libres entre coidar das netas e da horta

nestes últimos días de democracia.

Estannos domesticando.

Xa non rebobinamos as K7 con aquela axilidade nas

articulacións,

e é por iso que esquecemos que un boli bic cravado nos ollos

é unha arma tan válida como o verso mellor escrito,

e non sabemos do poder da poesía

porque xa ninguén se atreve a recitarlle un verso de Lois

Pereiro

a esa porra que baixa a cen por hora cara a nosa mandíbula

tan ben preparada, grazas á evolución, para recibir todas as

hostias do progreso.

Estannos domesticando.

Falamos en linguas mortas e morremos de tanto ter as

linguas mortas,

mórrenos a fala e inventamos novas linguaxes mortas para

morrer matando

as poucas ánimas mortas que se nos aparecen en pesadelos

para lembrarnos que os soños doces xa morreron

e a morte está máis preto do que cremos.

Estannos domesticando.

Baleiramos botellas de cerveza e confundimos as armas coa

munición,

suicidámonos un par de veces ao día e mastigamos balas de

cobre,

sulfatámonos os ollos en encontros furtivos entre as

trincheiras,

discutimos cunha enerxía sobre-humana sobre o sexo dos

anxos

e por veces ata chegamos a alguna conclusión.

Estannos domesticando.

Todo o  que nos resta para nos liberar

é escribir poemas surrealistas,

impregnalos de licor café e gas mostaza

e envialos camuflados en cartas de amor

aos novos amos da terra que sementamos.

Estannos domesticando.

Carlos Da Aira. En Surada Poética 2017. Residir, Resistir, Recibir. La Vorágine, 2017.

Imagen: Dispositivo para la mejora de la lectura y la escritura inventado por Hugo Gernsback. USA, 1925.